Ήταν 21 Μάρτη 1821 όταν διεδόθην ότι οι Στεμνιτσιώτες σκότωσαν στη θέση “Βλάχικα Καλύβια” φαναρίτες τούρκους προύχοντες, οι οποίοι έχοντας αρχίσει να ανησυχούν από τον Φεβρουάριο του 1821, πήγαιναν από το Φανάρι, το οποίο απέχει μία ώρα από την Αδρίτσαινα, με σκοπό να συνεννοηθούν με τον Καϊμακάμη για τα κινήματα των Ελλήνων.
Ο Ζαριφόπουλος, προεστός της Αδρίτσαινας, κατόρθωνε να μαθαίνει τα μυστικά των Τούρκων και τις ανησυχίες τους, αφού πλήρωνε αδρά τους υπηρέτες των Τούρκων προκρίτων του Φαναριού. Από τις αρχές Μαρτίου οι Τούρκοι μελετούσαν να σκοτώσουν τους προκρίτους της Αδρίτσαινας. Το μυστικό αυτό το ήξεραν οι Έλληνες και αποφάσισαν να μην εκκενώσουν την Αδρίτσαινα με το φόβο μήπως οι Τούρκοι στρέφονταν κατά των Ελλήνων των άλλων χωριών της επαρχίας, διότι γνώριζαν ότι υπήρχαν πολλά μάχιμα πρόσωπα από τα χωριά: Ίσαρι, Καρυές, Δραγουμάνου, Σκληρού, Μάτεσι, Λαύδα και Αμπελιώνα και έπρεπε να διαφυλαχθούν αυτά πάση θυσία.
Όταν μαθεύτηκε το φονικό, οι Τούρκοι που ήταν διασκορπισμένοι στην επαρχία άρχισαν να μαζεύονται από φόβο στο Φανάρι. Πήγαν 90 οικογένειες κυρίως από την Ζούρτσα καθώς και πολλοί Μουρτάτες (Τούρκοι που είχαν παντρευτεί Ελληνίδες). Οι Φαναρίτες Τούρκοι, παρά τις καθησυχαστικές επιστολές από τη διοίκηση της Τρίπολης, των προεστών της Πελοποννήσου και των αρχιερέων, αποφάσισαν να σκοτώσουν τους προκρίτους της Αδρίτσαινας, Νικόλαο και Χρήστου Αναστασίου και Παναγιώτη Ζαριφόπουλο γιατί κάθε μέρα που περνούσε έρχονταν μηνύματα ότι πλησίαζε η στιγμή της Επανάστασης των Ραγιάδων. Οι πρόκριτοι της Αδρίτσαινας, αν και είχαν μάθει τις σκέψεις των Τούρκων, συμφώνησαν να μεταβούν στο Φανάρι στις 22 Μαρτίου.
Ο Ιτζαγάς, ένας από τους πιο θαρραλέους Τούρκους συνεκράτησε τους άλλους, μέχρι να ξανασυζητήσουν το θέμα με την παρουσία των Ελλήνων, οι οποίοι τους ενεθάρρυναν μιλώντας με μεγάλη περίσκεψη, τους υποσχέθηκαν τη βοήθεια τουςκαι τους προσέφεραν κάθε συνδρομή για να μεταβούν στην Τρίπολη.Ο δε Ζαριφόπουλος υποσχέθηκε να τους συνοδεύσει ο ίδιος. Αυτά ήταν αρκετά για να αναθεωρήσουν τις αρχικές διαθέσεις τους, ώστε να αφήσουν τους προκρίτους να γυρίσουν πίσω και να αποστείλουν όσα ζώα μπορούσαν.Οι Αδριτσάνοι με την επιστροφή τους έστειλαν 250 ζώα αυθημερόν και τους μήνυσαν να μην καθυστερήσουν στην αναχώρηση, διαβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος μέχρι την Τρίπολη ήταν χωρίς κινδύνους. Ο Ζαριφόπουλος έστειλε επί πλέον χρήματα και ζώα σε πολλούς Φαναρίτες Τούρκους γνωστούς, για να μεταφέρουν τις οικογένειες και τα υπάρχοντα τους και έτσι τον απάλλαξαν από το να τους ακολουθήσει. Οι Τούρκοι, αφού μάζεψαν ότι πολυτιμότερο είχαν, φόρτωσαν τα ζώα και εγκατέλειψαν το Φανάρι στις 26 Μάρτη. Όταν πέρασαν από την Αδρίτσαινα οι κάτοικοι προσποιήθηκαν πίστη και υποταγή λέγοντας τους: ” στο καλό αφεντάδες μου και γρήγορα να γυρίστε. Πάλαι καλές αντάμωσες…”.
Ήταν παράτολμο να τους επιτεθούν, γιατί ήταν γύρω στις 3-4 χιλιάδες και με 1.000 μαχητές καλά οπλισμένους. Η περιφέρεια όμως δεν είχε τη δυνατότητα να παρατάξει περισσότερους από 200 οπλισμένους. Οι Τούρκοι έφτασαν το απόγευμα στη Σουλτίνα, περιοχή κοντά στου Λάβδα, και στρατοπέδευσαν για να περάσουν το βράδυ.
Οι Αδριτσάνοι μαζί με πολλούς ενόπλους από τα γύρω χωριά μαζεύτηκαν στο σπίτι του Αντώνη Φάσα να συσκεφθούν. Παρευρέθηκαν ακόμη πολλοί άοπλοι με μοναδικό μέσο αντίστασης τσεκούρια, δικράνια και στιλιάρια. Μετά από μακρά συζήτηση ο Φωτεινός πυροβόλησε στον αέρα, ύψωσε τη σημαία και φώναξε: ” Ζήτω η ελευθερία. Λευτεριά ή θάνατος “. Τότε όλοι οι οπλαρχηγοί και πρόκριτοι, αφού όρισαν σαν στρατηγό τους τον Τζανέτο Χριστόπουλο, αποφάσισαν να ετοιμαστούν για να επιτεθούν στους απερχόμενους Τούρκους από τα νώτα.